Pamiętam, że w 2009 natychmiast na dysk ściągnęłam, głównie będąc pod wrażeniem lokalnie wystawionej sztuki Wyrypajewa "Ja".. I -- przyznaję -- oglądany za pierwszym razem, tu i tam poszturchał emocje.. Ale to za pierwszym razem, czyli kiedy mózg usiłuje względnie ogarnąć ogół i szczegół zarazem, a co nie dopatrzy, to sam sobie doklei. Aktualnie próbuję podejść do filmu po latach, jednak ten mnie skutecznie przepędza, ilekroć intencję wyczuje:/ I nie wiem, czy to naprawdę był TAKI problem wyrzeźbić muzyczny utwór z tych "kompozycji" (a raczej -- co, nomen omen, etymologicznie bliższe a przy realiach stojące -- "składaków", grafomańskich agregatów z urokiem spróchniałej kłody)? Czy poproszenie pierwszego lepszego z boku tekściarza, aby rzucił okiem i tę kłodę cokolwiek doszlifował, a wykonawstwo miało ostatecznie więcej wspólnego muzyką niźli eskalowanym oratorstwem agitatorów (albo każdorazowym finałem u Food Emperora)? No, kurde, nie wiem:/ Bo jeśli strzelanie z werbalnego karabinu maszynowego -- czego tu nawet wołami pod melorecytację nie podciągniesz -- było efektem zamierzonym, to nieco tu się cały artyzm rozjeżdża, a całość wypada.. cóż.. lichawo, by nie powtórzyć: topornie i antypoetycko:/